HMS Brecon (1978)
 HMS „Brecon” w 2003 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
21 października 1975 |
| Wodowanie |
21 czerwca 1978 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
HMS Brecon |
| Wejście do służby |
21 marca 1980 |
| Wycofanie ze służby |
2005 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
615 ts standardowa |
| Długość |
60 m |
| Szerokość |
10 m |
| Zanurzenie |
3,4 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2 | |
| Załoga |
45 |
HMS Brecon – brytyjski niszczyciel min typu Hunt z końcowego okresu zimnej wojny, w służbie Royal Navy od 1980 do 2005 roku. Nosił numer burtowy M 29.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
HMS „Brecon” był prototypową jednostką serii brytyjskich niszczycieli min typu Hunt, z kadłubami zbudowanymi z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)[1]. Jego budowę zamówiono w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton)[2]. W tym celu w stoczni utworzono kompleks do formowania kadłubów[3]. Umowne położenie stępki miało miejsce 21 października 1975 roku, a okręt wodowano 21 czerwca 1978 roku[1]. Budowę ukończono i okręt przekazano marynarce 21 marca 1980 roku[1]. Nazwa pochodziła od miasta w Walii, związanego z polowaniem na lisy[4]. Koszt budowy wynosił ok. 25 mln funtów[3].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)[1]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts[1]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton[2]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m[1]. Załoga liczyła pierwotnie 45 osób, w tym 6 oficerów[2].
Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i stanowiła je na okrętach typu Hunt pierwotnie automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm[2]. Do połowy lat 90. była ona wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75[2]. Można było zamontować również dwa dodatkowe działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01[2]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm[2].
Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów[2]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze[2]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w[2].
Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes Type 1006 lub 1007 (pasmo I)[2]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M, modyfikowany następnie do wersji Mod 1[3]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych[2]. Okręty miały system informacji bojowej CAAIS DBA4[2]. Po 1990 roku okręty typu Hunt otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53[2].
„Brecon” przenosił początkowo dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP 104 do zwalczania min, a od 1988 roku można było stosować także nowszego typu PAP 105[2]. Okręty tego typu ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8[2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
HMS „Brecon” (numer burtowy M 29) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 21 marca 1980 roku[1]. Został okrętem flagowym 1 Eskadry Niszczycieli Min (1nd MCM Squadron), w skład której weszło pierwszych siedem okrętów typu Hunt[1]. W 1982 roku „Brecon” brał udział w wojnie o Falklandy, usuwając wraz z „Ledbury” miny z dwóch zagród pod Port Stanley[3].
W październiku 1989 roku „Brecon” wszedł na mieliznę na rzece Clyde, jego remont po tym ukończono w lipcu 1990 roku[5]. Między marcem a sierpniem 1991 roku „Brecon” operował w Zatoce Perskiej, wchodząc w skład międzynarodowego zespołu rozminowującego po wojnie w Zatoce Perskiej[6].
Po zakończeniu zimnej wojny, w 1997 roku z okrętu zdjęto wyposażenie przeciwminowe i zastąpiono przez trzy łodzie półsztywne oraz skierowano go do zadań patrolowych wokół Irlandii Północnej (razem z bliźniaczymi „Cottesmore” i „Dulverton”)[7][8].
„Brecon” został wycofany ze służby w 2005 roku[9].
Po wycofaniu, dawny „Brecon” używany był nadal do celów szkoleniowych w nabrzeżnym centrum szkolnym HMS „Raleigh” w Torpoint (stan na 2022 rok)[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 656
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 770
- ↑ a b c d Gardiner, Chumbley (red.) 1995 ↓, s. 542.
- ↑ Brecon and Talybont Hunt [online], Baily's [zarchiwizowane z adresu 2010-12-12] (ang.).
- ↑ Jacek Krzewiński: Royal Navy 1950-1994. Warszawa: Magnum-X, 1995, s. 201. ISBN 83-902554-8-0.
- ↑ Little ships put on a big show. „Navy News”, s. 19, lipiec 1991. (ang.).
- ↑ Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 780.
- ↑ Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 506.
- ↑ Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 908.
- ↑ Veteran minehunter Cattistock enters her forties [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 29 marca 2022 (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
| Wielka Brytania |
|
|---|---|
| Grecja | |
| Litwa |
